مرکز تخصصی طب کار زاگرس
کبد چرب چیست و چرا در بدن شکل می‌گیرد؟ کبد چرب بیماری‌ای است که در آن چربی به‌صورت غیرعادی در سلول‌های کبدی تجمع پیدا می‌کند و عملکرد طبیعی کبد را مختل می‌سازد. این چربی‌ها معمولاً از نوع تری‌گلیسرید (Triglyceride) هستند و در حالت عادی نیز در بدن وجود دارند، اما وقتی میزان آن‌ها از حد مجاز فراتر رود، مشکل‌ساز می‌شوند. این بیماری می‌تواند بدون علائم ظاهر شود و به همین دلیل «بیماری خاموش» نامیده می‌شود. دلایل زیادی برای بروز کبد چرب وجود دارد، از جمله تغذیه نامناسب، کم‌تحرکی، چاقی، مقاومت به انسولین و مصرف نوشیدنی‌های الکلی. برخی داروها نیز می‌توانند زمینه‌ساز تجمع چربی در کبد باشند. حتی افراد لاغر هم اگر رژیم پرقند یا پرچرب داشته باشند، در خطر ابتلا هستند. دو نوع اصلی کبد چرب شامل نوع الکلی (AFLD) و نوع غیرالکلی (NAFLD) است. نوع غیرالکلی بسیار شایع‌تر است و به‌ویژه در جوامع شهری بیشتر دیده می‌شود. در صورت عدم درمان، این چربی می‌تواند به التهاب و آسیب سلول‌های کبدی منجر شود. تشخیص زودهنگام نقش بسیار مهمی در جلوگیری از پیشرفت بیماری دارد. علائم کبد چرب؛ چرا اکثر افراد متوجه نمی‌شوند؟ یکی از چالش‌برانگیزترین ویژگی‌های کبد چرب، نداشتن علائم واضح در مراحل اولیه است. اغلب بیماران تنها در آزمایش‌های دوره‌ای یا سونوگرافی اتفاقی متوجه وضعیت خود می‌شوند. در مراحل پیشرفته‌تر ممکن است فرد دچار خستگی مزمن، احساس سنگینی در ناحیه بالای شکم، یا حتی درد مبهم در سمت راست شکم شود. بعضی بیماران نیز از کاهش اشتها، تهوع یا کاهش وزن بی‌دلیل شکایت دارند. یکی دیگر از نشانه‌ها ممکن است افزایش ناگهانی چربی خون یا قند خون در آزمایش‌ها باشد. در موارد شدید، زردی پوست و چشم‌ها یا تورم پاها می‌تواند رخ دهد که نشان‌دهنده آسیب پیشرفته به کبد است. اما در بیشتر موارد، کبد چرب بدون هیچ نشانه‌ی ظاهری پیشرفت می‌کند. به همین دلیل پزشکان توصیه می‌کنند افراد در معرض خطر مانند افراد چاق یا دیابتی، هر سال آزمایش کبد انجام دهند. بررسی آنزیم‌های کبدی در آزمایش خون می‌تواند یکی از سرنخ‌های اولیه برای تشخیص باشد. بی‌توجهی به علائم مبهم می‌تواند منجر به پیشرفت بدون بازگشت بیماری شود. کبد چرب چگونه تشخیص داده می‌شود؟ تشخیص کبد چرب معمولاً با بررسی سابقه بیمار، معاینه بالینی و انجام آزمایش‌های تکمیلی صورت می‌گیرد. در اولین مرحله، پزشک از علائم، سبک زندگی، رژیم غذایی و سابقه‌ی پزشکی فرد سؤال می‌کند. سپس آزمایش خون برای بررسی آنزیم‌های کبدی مانند ALT و AST انجام می‌شود که در موارد التهاب یا آسیب بالا می‌روند. سونوگرافی یکی از رایج‌ترین و در دسترس‌ترین روش‌ها برای مشاهده میزان چربی در کبد است. در برخی موارد، پزشک از روش‌های پیشرفته‌تری مانند Fibroscan (فیبرو اسکن) یا MRI برای ارزیابی دقیق‌تر استفاده می‌کند. این ابزارها کمک می‌کنند تا شدت فیبروز یا زخم‌های احتمالی در کبد سنجیده شود. در موارد مشکوک یا پیچیده، ممکن است بیوپسی کبد (Liver Biopsy) تجویز شود تا نمونه‌ی بافتی از کبد بررسی شود. آزمایشات تصویربرداری و خون در کنار هم تصویر کاملی از وضعیت کبد ارائه می‌دهند. تشخیص زودهنگام کبد چرب فرصت طلایی برای درمان مؤثر فراهم می‌کند. اگر این تشخیص به‌موقع صورت گیرد، اغلب می‌توان از پیشرفت بیماری جلوگیری کرد. درجه‌بندی یا گریدهای کبد چرب چه معنایی دارند؟ کبد چرب براساس میزان چربی ذخیره‌شده در بافت کبد به گریدهای مختلف تقسیم می‌شود که به پزشک کمک می‌کند شدت بیماری را تشخیص دهد. گرید ۱ یا درجه خفیف، حالتی‌ست که تنها درصد کمی از سلول‌های کبدی دارای چربی هستند و معمولاً بدون علامت است. گرید ۲ یا متوسط، چربی بیشتری دارد و احتمال التهاب خفیف هم در آن وجود دارد. گرید ۳ یا شدید، به مرحله‌ای می‌رسد که التهاب، زخم و آسیب سلولی در آن مشهود است. در این گرید خطر پیشرفت به سمت فیبروز (Fibrosis) و سیروز (Cirrhosis) بالاست. تشخیص گریدها معمولاً از طریق سونوگرافی و روش‌هایی مانند فیبرو اسکن انجام می‌شود. بسیاری از بیماران از شنیدن گرید ۲ یا ۳ دچار وحشت می‌شوند، اما اگر درمان به‌موقع آغاز شود، حتی گریدهای بالا هم قابل بهبودند. گرید فقط یک شاخص هشدار است، نه حکم قطعی آینده بیماری. در کنار گرید، سایر فاکتورهایی مانند التهاب و میزان سفتی کبد نیز در تصمیم‌گیری درمانی نقش دارند. اطلاع دقیق از گرید کمک می‌کند روند درمان بهتر مدیریت شود. کبد چرب چه زمانی به نارسایی کبد منجر می‌شود؟ اگر کبد چرب در مراحل اولیه شناسایی و درمان نشود، ممکن است به التهاب مزمن و در نهایت نارسایی کبدی بینجامد. در ابتدا، چربی تنها در سلول‌های کبدی انباشته می‌شود و هنوز آسیبی جدی به بافت وارد نشده است. اما با گذشت زمان، این چربی‌ها باعث التهاب، تخریب سلولی و تشکیل بافت‌های فیبروز می‌شوند. در این مرحله، عملکرد کبد به‌تدریج افت می‌کند و توانایی آن در تصفیه خون، تولید پروتئین‌ها و ذخیره مواد مغذی کاهش می‌یابد. با پیشرفت بیماری به سمت سیروز، ساختار کبد تغییر می‌کند و زخم‌های گسترده ایجاد می‌شود. در نهایت، کبد وارد مرحله نارسایی می‌شود که در آن دیگر قادر به انجام وظایف حیاتی خود نیست. علائمی مانند زردی، ورم شکم، خونریزی گوارشی و اختلالات هوشی نشانه‌های هشداردهنده‌اند. در این مرحله درمان تنها شامل پیوند کبد (Liver Transplant) خواهد بود. پیشگیری از رسیدن به این نقطه، تنها با پیگیری منظم و درمان زودهنگام ممکن است. نارسایی کبدی پایان یک مسیر نادیده‌گرفته‌شده است، نه اتفاقی ناگهانی. روش‌های درمان دارویی کبد چرب و جایگاه آن‌ها در درمان درمان دارویی کبد چرب در حال حاضر بیشتر به بهبود علائم و کاهش عوامل خطر متمرکز است تا حذف مستقیم چربی از کبد. تاکنون هیچ داروی قطعی و اختصاصی با تأیید جهانی برای درمان قطعی کبد چرب عرضه نشده است. با این‌حال برخی داروها مانند متفورمین (Metformin) برای بیماران دیابتی، یا ویتامین E برای افراد بدون دیابت تجویز می‌شود. داروهای کاهنده چربی خون مانند Statins نیز ممکن است در صورت وجود کلسترول بالا مفید باشند. در برخی موارد پزشک ممکن است از داروهای ضدالتهاب یا محافظ کبد مانند سیلی‌مارین (Silymarin) استفاده کند. نقش داروها بیشتر حمایتی است و به‌تنهایی نمی‌توانند روند بیماری را متوقف کنند. اثربخشی داروها معمولاً در کنار رژیم غذایی و ورزش منظم معنا پیدا می‌کند. پژوهش‌های جدیدی در حال انجام است که روی داروهای خاص با تأثیر مستقیم بر چربی کبد تمرکز دارند. اما در حال حاضر، درمان دارویی فقط بخشی از یک برنامه درمانی جامع برای کبد چرب محسوب می‌شود. درمان‌های غیردارویی و تأثیر سبک زندگی بر بهبود کبد چرب مهم‌ترین بخش درمان کبد چرب، تغییر سبک زندگی و رفتارهای تغذیه‌ای است. کاهش وزن حتی به میزان ۵ تا ۱۰ درصد می‌تواند به طرز چشمگیری چربی کبد را کاهش دهد. فعالیت بدنی منظم، مانند ۳۰ دقیقه پیاده‌روی سریع روزانه، تأثیر مستقیمی بر کاهش چربی و بهبود عملکرد کبد دارد. کاهش مصرف قندهای ساده، نوشیدنی‌های شیرین، غذاهای سرخ‌کردنی و فست‌فودها از اصول اولیه درمان است. مصرف غذاهای حاوی فیبر، سبزیجات، میوه‌های تازه، غلات کامل و چربی‌های سالم مانند روغن زیتون توصیه می‌شود. در افرادی که نوشیدنی‌های الکلی مصرف می‌کنند، قطع کامل مصرف آن ضروری است. خواب کافی، کنترل استرس و پرهیز از مصرف خودسرانه دارو نیز در درمان نقش مهمی دارند. حتی بدون دارو، با رعایت این نکات بسیاری از بیماران به بهبود چشمگیر می‌رسند. پایبندی به این سبک زندگی باید بلندمدت باشد، نه فقط برای چند هفته. تغییر سبک زندگی، اصلی‌ترین و پایدارترین درمان برای کبد چرب است. اهمیت پیگیری منظم در کنترل کبد چرب یکی از اشتباهات رایج این است که پس از تشخیص کبد چرب، بیمار درمان را شروع می‌کند اما پیگیری نمی‌کند. پیگیری‌های منظم پزشکی برای ارزیابی پیشرفت درمان و پیشگیری از بدتر شدن بیماری بسیار حیاتی است. پزشک معمولاً هر ۳ تا ۶ ماه، آزمایش خون و در برخی موارد سونوگرافی یا فیبرو اسکن تجویز می‌کند. این بررسی‌ها نشان می‌دهند که آیا میزان چربی، التهاب یا سفتی کبد در حال کاهش یا افزایش است. در صورت عدم بهبود، پزشک ممکن است رژیم دارویی یا تغذیه‌ای را اصلاح کند. همچنین در بیماران با ریسک بالا مانند دیابتی‌ها، پیگیری دقیق‌تر ضروری است. پیگیری مداوم به بیمار انگیزه می‌دهد و روند درمان را علمی‌تر و کنترل‌شده‌تر می‌سازد. حتی اگر علائم مشخصی نداشته باشید، این پیگیری‌ها کمک می‌کند وضعیت کبد تحت نظارت باشد. کبد چرب بدون علامت است، اما نتایج آزمایش‌ها راهنمای اصلی در مسیر درمان هستند. عوارض احتمالی کبد چرب در صورت بی‌توجهی به درمان اگر کبد چرب به‌موقع تشخیص داده نشود یا درمان نگردد، ممکن است به عوارضی جدی و گاه غیرقابل برگشت منجر شود. یکی از نخستین مراحل پیشرفته بیماری، التهاب کبد یا NASH (Non-Alcoholic Steatohepatitis) است. در این مرحله، علاوه بر چربی، التهاب نیز در بافت کبد ظاهر می‌شود که به تخریب سلول‌های کبدی می‌انجامد. ادامه این وضعیت می‌تواند به فیبروز (سفت شدن بافت کبد) و در نهایت سیروز منتهی شود. در سیروز، ساختار کبد به‌طور کلی تغییر می‌کند و عملکرد آن مختل می‌شود. خون‌رسانی به کبد با مشکل مواجه می‌شود و احتمال خونریزی گوارشی و تورم شکم افزایش می‌یابد. یکی دیگر از عوارض، افزایش احتمال بروز سرطان کبد (Hepatocellular Carcinoma) در مراحل پیشرفته است. همچنین افراد با کبد چرب کنترل‌نشده، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری‌های قلبی و سکته قرار دارند. بنابراین کبد چرب تنها یک بیماری کبدی نیست، بلکه تهدیدی جدی برای سلامت کل بدن است. باورهای اشتباه رایج درباره کبد چرب و تصحیح آن‌ها یکی از رایج‌ترین باورهای نادرست این است که کبد چرب فقط مخصوص افراد چاق است، در حالی که افراد لاغر هم ممکن است به آن مبتلا شوند. برخی تصور می‌کنند چون درد یا علامتی ندارند، پس مشکل جدی‌ای در کار نیست. گروهی دیگر فکر می‌کنند مصرف داروهای گیاهی یا پاک‌سازی‌های خانگی بدون نظر پزشک می‌تواند درمان قطعی باشد. باور غلط دیگر این است که کبد چرب همیشه رو به بدتر شدن می‌رود، در حالی که با سبک زندگی صحیح، برگشت‌پذیر است. برخی افراد فکر می‌کنند تنها مصرف الکل باعث چرب شدن کبد می‌شود، اما عوامل متعددی مانند تغذیه نادرست و کم‌تحرکی هم نقش دارند. حتی برخی پزشکان عمومی نیز به‌اشتباه فقط بر اساس یک سونوگرافی ساده بدون آزمایش خون تشخیص قطعی می‌دهند. همه این تصورات نادرست می‌توانند روند درمان را به‌تاخیر بیندازند یا بیماران را دلسرد کنند. آگاهی صحیح، اولین گام برای تصمیم‌گیری درست در مورد سلامت کبد است. مبارزه با باورهای غلط، بخشی از درمان واقعی کبد چرب است.
کبد چرب بیماری‌ای است که در آن چربی به‌صورت غیرعادی در سلول‌های کبدی تجمع پیدا می‌کند و عملکرد طبیعی کبد را مختل می‌سازد. این چربی‌ها معمولاً از نوع تری‌گلیسرید (Triglyceride) هستند و در حالت عادی نیز در بدن وجود دارند، اما وقتی میزان آن‌ها از حد مجاز فراتر رود، مشکل‌ساز می‌شوند. این بیماری می‌تواند بدون علائم ظاهر شود و به همین دلیل «بیماری خاموش» نامیده می‌شود. دلایل زیادی برای بروز کبد چرب وجود دارد، از جمله تغذیه نامناسب، کم‌تحرکی، چاقی، مقاومت به انسولین و مصرف نوشیدنی‌های الکلی. برخی داروها نیز می‌توانند زمینه‌ساز تجمع چربی در کبد باشند. حتی افراد لاغر هم اگر رژیم پرقند یا پرچرب داشته باشند، در خطر ابتلا هستند. دو نوع اصلی کبد چرب شامل نوع الکلی (AFLD) و نوع غیرالکلی (NAFLD) است. نوع غیرالکلی بسیار شایع‌تر است و به‌ویژه در جوامع شهری بیشتر دیده می‌شود. در صورت عدم درمان، این چربی می‌تواند به التهاب و آسیب سلول‌های کبدی منجر شود. تشخیص زودهنگام نقش بسیار مهمی در جلوگیری از پیشرفت بیماری دارد.
یکی از چالش‌برانگیزترین ویژگی‌های کبد چرب، نداشتن علائم واضح در مراحل اولیه است. اغلب بیماران تنها در آزمایش‌های دوره‌ای یا سونوگرافی اتفاقی متوجه وضعیت خود می‌شوند. در مراحل پیشرفته‌تر ممکن است فرد دچار خستگی مزمن، احساس سنگینی در ناحیه بالای شکم، یا حتی درد مبهم در سمت راست شکم شود. بعضی بیماران نیز از کاهش اشتها، تهوع یا کاهش وزن بی‌دلیل شکایت دارند. یکی دیگر از نشانه‌ها ممکن است افزایش ناگهانی چربی خون یا قند خون در آزمایش‌ها باشد. در موارد شدید، زردی پوست و چشم‌ها یا تورم پاها می‌تواند رخ دهد که نشان‌دهنده آسیب پیشرفته به کبد است. اما در بیشتر موارد، کبد چرب بدون هیچ نشانه‌ی ظاهری پیشرفت می‌کند. به همین دلیل پزشکان توصیه می‌کنند افراد در معرض خطر مانند افراد چاق یا دیابتی، هر سال آزمایش کبد انجام دهند. بررسی آنزیم‌های کبدی در آزمایش خون می‌تواند یکی از سرنخ‌های اولیه برای تشخیص باشد. بی‌توجهی به علائم مبهم می‌تواند منجر به پیشرفت بدون بازگشت بیماری شود.
تشخیص کبد چرب معمولاً با بررسی سابقه بیمار، معاینه بالینی و انجام آزمایش‌های تکمیلی صورت می‌گیرد. در اولین مرحله، پزشک از علائم، سبک زندگی، رژیم غذایی و سابقه‌ی پزشکی فرد سؤال می‌کند. سپس آزمایش خون برای بررسی آنزیم‌های کبدی مانند ALT و AST انجام می‌شود که در موارد التهاب یا آسیب بالا می‌روند. سونوگرافی یکی از رایج‌ترین و در دسترس‌ترین روش‌ها برای مشاهده میزان چربی در کبد است. در برخی موارد، پزشک از روش‌های پیشرفته‌تری مانند Fibroscan (فیبرو اسکن) یا MRI برای ارزیابی دقیق‌تر استفاده می‌کند. این ابزارها کمک می‌کنند تا شدت فیبروز یا زخم‌های احتمالی در کبد سنجیده شود. در موارد مشکوک یا پیچیده، ممکن است بیوپسی کبد (Liver Biopsy) تجویز شود تا نمونه‌ی بافتی از کبد بررسی شود. آزمایشات تصویربرداری و خون در کنار هم تصویر کاملی از وضعیت کبد ارائه می‌دهند. تشخیص زودهنگام کبد چرب فرصت طلایی برای درمان مؤثر فراهم می‌کند. اگر این تشخیص به‌موقع صورت گیرد، اغلب می‌توان از پیشرفت بیماری جلوگیری کرد.
درجه‌بندی یا گریدهای کبد چرب چه معنایی دارند؟
کبد چرب براساس میزان چربی ذخیره‌شده در بافت کبد به گریدهای مختلف تقسیم می‌شود که به پزشک کمک می‌کند شدت بیماری را تشخیص دهد. گرید ۱ یا درجه خفیف، حالتی‌ست که تنها درصد کمی از سلول‌های کبدی دارای چربی هستند و معمولاً بدون علامت است. گرید ۲ یا متوسط، چربی بیشتری دارد و احتمال التهاب خفیف هم در آن وجود دارد. گرید ۳ یا شدید، به مرحله‌ای می‌رسد که التهاب، زخم و آسیب سلولی در آن مشهود است. در این گرید خطر پیشرفت به سمت فیبروز (Fibrosis) و سیروز (Cirrhosis) بالاست. تشخیص گریدها معمولاً از طریق سونوگرافی و روش‌هایی مانند فیبرو اسکن انجام می‌شود. بسیاری از بیماران از شنیدن گرید ۲ یا ۳ دچار وحشت می‌شوند، اما اگر درمان به‌موقع آغاز شود، حتی گریدهای بالا هم قابل بهبودند. گرید فقط یک شاخص هشدار است، نه حکم قطعی آینده بیماری. در کنار گرید، سایر فاکتورهایی مانند التهاب و میزان سفتی کبد نیز در تصمیم‌گیری درمانی نقش دارند. اطلاع دقیق از گرید کمک می‌کند روند درمان بهتر مدیریت شود.
کبد چرب چه زمانی به نارسایی کبد منجر می‌شود؟
اگر کبد چرب در مراحل اولیه شناسایی و درمان نشود، ممکن است به التهاب مزمن و در نهایت نارسایی کبدی بینجامد. در ابتدا، چربی تنها در سلول‌های کبدی انباشته می‌شود و هنوز آسیبی جدی به بافت وارد نشده است. اما با گذشت زمان، این چربی‌ها باعث التهاب، تخریب سلولی و تشکیل بافت‌های فیبروز می‌شوند. در این مرحله، عملکرد کبد به‌تدریج افت می‌کند و توانایی آن در تصفیه خون، تولید پروتئین‌ها و ذخیره مواد مغذی کاهش می‌یابد. با پیشرفت بیماری به سمت سیروز، ساختار کبد تغییر می‌کند و زخم‌های گسترده ایجاد می‌شود. در نهایت، کبد وارد مرحله نارسایی می‌شود که در آن دیگر قادر به انجام وظایف حیاتی خود نیست. علائمی مانند زردی، ورم شکم، خونریزی گوارشی و اختلالات هوشی نشانه‌های هشداردهنده‌اند. در این مرحله درمان تنها شامل پیوند کبد (Liver Transplant) خواهد بود. پیشگیری از رسیدن به این نقطه، تنها با پیگیری منظم و درمان زودهنگام ممکن است. نارسایی کبدی پایان یک مسیر نادیده‌گرفته‌شده است، نه اتفاقی ناگهانی.
درمان دارویی کبد چرب در حال حاضر بیشتر به بهبود علائم و کاهش عوامل خطر متمرکز است تا حذف مستقیم چربی از کبد. تاکنون هیچ داروی قطعی و اختصاصی با تأیید جهانی برای درمان قطعی کبد چرب عرضه نشده است.
با این‌حال برخی داروها مانند متفورمین (Metformin) برای بیماران دیابتی، یا ویتامین E برای افراد بدون دیابت تجویز می‌شود. داروهای کاهنده چربی خون مانند Statins نیز ممکن است در صورت وجود کلسترول بالا مفید باشند. در برخی موارد پزشک ممکن است از داروهای ضدالتهاب یا محافظ کبد مانند سیلی‌مارین (Silymarin) استفاده کند.
نقش داروها بیشتر حمایتی است و به‌تنهایی نمی‌توانند روند بیماری را متوقف کنند. اثربخشی داروها معمولاً در کنار رژیم غذایی و ورزش منظم معنا پیدا می‌کند. پژوهش‌های جدیدی در حال انجام است که روی داروهای خاص با تأثیر مستقیم بر چربی کبد تمرکز دارند. اما در حال حاضر، درمان دارویی فقط بخشی از یک برنامه درمانی جامع برای کبد چرب محسوب می‌شود.
مهم‌ترین بخش درمان کبد چرب، تغییر سبک زندگی و رفتارهای تغذیه‌ای است. کاهش وزن حتی به میزان ۵ تا ۱۰ درصد می‌تواند به طرز چشمگیری چربی کبد را کاهش دهد. فعالیت بدنی منظم، مانند ۳۰ دقیقه پیاده‌روی سریع روزانه، تأثیر مستقیمی بر کاهش چربی و بهبود عملکرد کبد دارد. کاهش مصرف قندهای ساده، نوشیدنی‌های شیرین، غذاهای سرخ‌کردنی و فست‌فودها از اصول اولیه درمان است. مصرف غذاهای حاوی فیبر، سبزیجات، میوه‌های تازه، غلات کامل و چربی‌های سالم مانند روغن زیتون توصیه می‌شود. در افرادی که نوشیدنی‌های الکلی مصرف می‌کنند، قطع کامل مصرف آن ضروری است. خواب کافی، کنترل استرس و پرهیز از مصرف خودسرانه دارو نیز در درمان نقش مهمی دارند. حتی بدون دارو، با رعایت این نکات بسیاری از بیماران به بهبود چشمگیر می‌رسند. پایبندی به این سبک زندگی باید بلندمدت باشد، نه فقط برای چند هفته. تغییر سبک زندگی، اصلی‌ترین و پایدارترین درمان برای کبد چرب است.
اهمیت پیگیری منظم در کنترل کبد چرب
یکی از اشتباهات رایج این است که پس از تشخیص کبد چرب، بیمار درمان را شروع می‌کند اما پیگیری نمی‌کند. پیگیری‌های منظم پزشکی برای ارزیابی پیشرفت درمان و پیشگیری از بدتر شدن بیماری بسیار حیاتی است. پزشک معمولاً هر ۳ تا ۶ ماه، آزمایش خون و در برخی موارد سونوگرافی یا فیبرو اسکن تجویز می‌کند. این بررسی‌ها نشان می‌دهند که آیا میزان چربی، التهاب یا سفتی کبد در حال کاهش یا افزایش است. در صورت عدم بهبود، پزشک ممکن است رژیم دارویی یا تغذیه‌ای را اصلاح کند. همچنین در بیماران با ریسک بالا مانند دیابتی‌ها، پیگیری دقیق‌تر ضروری است. پیگیری مداوم به بیمار انگیزه می‌دهد و روند درمان را علمی‌تر و کنترل‌شده‌تر می‌سازد. حتی اگر علائم مشخصی نداشته باشید، این پیگیری‌ها کمک می‌کند وضعیت کبد تحت نظارت باشد. کبد چرب بدون علامت است، اما نتایج آزمایش‌ها راهنمای اصلی در مسیر درمان هستند.
اگر کبد چرب به‌موقع تشخیص داده نشود یا درمان نگردد، ممکن است به عوارضی جدی و گاه غیرقابل برگشت منجر شود. یکی از نخستین مراحل پیشرفته بیماری، التهاب کبد یا NASH (Non-Alcoholic Steatohepatitis) است. در این مرحله، علاوه بر چربی، التهاب نیز در بافت کبد ظاهر می‌شود که به تخریب سلول‌های کبدی می‌انجامد. ادامه این وضعیت می‌تواند به فیبروز (سفت شدن بافت کبد) و در نهایت سیروز منتهی شود. در سیروز، ساختار کبد به‌طور کلی تغییر می‌کند و عملکرد آن مختل می‌شود. خون‌رسانی به کبد با مشکل مواجه می‌شود و احتمال خونریزی گوارشی و تورم شکم افزایش می‌یابد. یکی دیگر از عوارض، افزایش احتمال بروز سرطان کبد (Hepatocellular Carcinoma) در مراحل پیشرفته است. همچنین افراد با کبد چرب کنترل‌نشده، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری‌های قلبی و سکته قرار دارند. بنابراین کبد چرب تنها یک بیماری کبدی نیست، بلکه تهدیدی جدی برای سلامت کل بدن است.
یکی از رایج‌ترین باورهای نادرست این است که کبد چرب فقط مخصوص افراد چاق است، در حالی که افراد لاغر هم ممکن است به آن مبتلا شوند. برخی تصور می‌کنند چون درد یا علامتی ندارند، پس مشکل جدی‌ای در کار نیست. گروهی دیگر فکر می‌کنند مصرف داروهای گیاهی یا پاک‌سازی‌های خانگی بدون نظر پزشک می‌تواند درمان قطعی باشد. باور غلط دیگر این است که کبد چرب همیشه رو به بدتر شدن می‌رود، در حالی که با سبک زندگی صحیح، برگشت‌پذیر است. برخی افراد فکر می‌کنند تنها مصرف الکل باعث چرب شدن کبد می‌شود، اما عوامل متعددی مانند تغذیه نادرست و کم‌تحرکی هم نقش دارند. حتی برخی پزشکان عمومی نیز به‌اشتباه فقط بر اساس یک سونوگرافی ساده بدون آزمایش خون تشخیص قطعی می‌دهند. همه این تصورات نادرست می‌توانند روند درمان را به‌تاخیر بیندازند یا بیماران را دلسرد کنند. آگاهی صحیح، اولین گام برای تصمیم‌گیری درست در مورد سلامت کبد است. مبارزه با باورهای غلط، بخشی از درمان واقعی کبد چرب است.